دایسانیا

در جهانی موازی، زندگی رنگ دیگری برای منِ موازی دارد.

با همین فرمون برم آخرش گه میمیرم. حتی بدتر. اگر مونده بودم الان کجا بودی؟ از اینجا تا رگ گردنم فرسنگ ها فاصله است...

خیلی باعث تأسفه که با عمرسعد همزادپنداری میکنم؟؟

دایسانیا...

ینی واقعاً قراره اینطوری تموم بشه؟ چه پایان تلخی. چه جایی منو انداختی. یه گوشه. هرچی هم دم دست بود ریختی رو سرم. اگه توفیقی باشه اجباریه. اگه نباشه به توضیحی حاجت نیست. ینی واقعاً نقش من در پرده ی  خلقت اینه؟ "وی درس عبرتی بود که چند سال و اندی در لاک خود زیست و سرانجام پی نبرد"

وای!      اینهمه حسرت. اینهمهههههههههه...

دایسانیا...